چند وقته که دارم فکر می‌کنم چقدر حرف نگفته در دل من است... حتی گاهی روی زبانم. حتی بعضا به زبان آوردم ولی در تنهایی و برای خودم!
خیلی...
*از اونجایی که چند وقته در حال انفعالم و در حال فکر- البته بیشتر اوقات در حال اتلاف وقت و درگیر خلا فکر - به این نتیجه رسیده ام که چقدر دوست دارم فیلم نگاه کنم [کم کم دارم لیست تهیه می‌کنم از فیلم‌هایی که باید دید] و موسیقی گوش کنم -چندی از تک نواها- و گاهی به آنها متاسفانه نیاز هم پیدا می‌کنم.
حیفِ من!!
طوری نیست. بزرگ بشی یادت میره